sun

چهارشنبه، بهمن ۰۵، ۱۳۸۴

نياز

نياز

آنچنانم در چنبره‌ات اسير
كه درخت با توفان
كه ستاره با كهكشان
آنچنانم اسير.
نه پنجره به آزادي‌ام پيوند مي‌دهد
نه لبخند به ضيافت
نه كوپه‌هاي قطار فرجامي گردند
بر اين همه مسافت
كه‌اين‌گونه ممتد است و تاريك
قير چسپناك فاصله
آنچنانم اسير و بيمار
اينك شعله‌اي بايد
كه قيد بگسلد و بسوزا
ند

0 نظر:

ارسال یک نظر

اشتراک در نظرات پیام [Atom]



<< صفحهٔ اصلی